ANNEMİN OMUZLARI

Bu kitap bir çocuğun öyküsüyle başladı. 
Ama yalnızca çocukluğun değil, sevginin, mücadelenin, alın terinin, gözyaşının, sazın teline sinmiş duyguların engelsiz hikâyesiydi bu.
Bu çocuk, sadece bağlamasını değil, yüreğini de taşıdı omuzlarında. Sırtında annesinin koyduğu bir havlu gibi, bazen sevilmenin utanmasını; Bazen listelerde görülmeyen bir ismin arkasında yatan değeri; Bazen de bir fısıltıyla söylenen “Seni seviyorum”un, bir ömür nasıl saklandığını anlattı bize.
Her sınav, yalnızca bir okulun değil, hayatın sınavıydı ve her sahne, yalnızca müziğin değil, karakterin de göstergesiydi. Filiz’in gözleri, babasının el emeğiyle açtığı dükkân, öğretmenlerin dokunuşu, Turhal’ın mütevazı sevgisiyle bağrına basması, Paşabahçe’nin rüzgârı, vapurları, kazandibileri, düşen kitapları… Hepsi bir bütün oldu ve bu çocuğu büyüttü.
Ama biliyoruz ki aslında o küçük çocuk hiçbir zaman tam anlamıyla büyümedi. Çünkü onun içindeki sevgi, safiyet, mücadele ve umut hâlâ o çocuk gözlerde yaşıyor. Ve o çocuk şimdi yazıyor, yaşıyor, seviyor…